YENİDEN

Sadece tek kelimenin omuzlarına binen dev gibi bir umut. Yeniden doğmamız, yeniden yaşamamız, yeniden sevmemiz, yeniden bir evcil hayvan sahiplenmemiz, yeniden bir çiçek büyütmemiz gerekiyor yaşamamız için. Çok zor geliyor kulağa, bunun bilincinde olarak kelimelere döküyorum düşüncelerimi “Yeniden mi?”

Evet yeniden. Tüm umutlarınızı yitirdiğinizde, tüm paranız bittiğinde, sevilmediğinizi hissettiğinizde, kayıplar verdiğinizde, hayatın size hiç mi hiç iyi şeyler yaşatmadığı anlarda bile yeniden. Umudumuzu içerisinde bulunduğumuz coğrafi şartlarda ve insanlarımızın psikolojisini göz önünde bulundurduğumuzda o kadar hızlı tüketiyor ve yeniden demeye o kadar olumsuz bakıyoruz ki, tek kelimeyi kurmak yerine arafta yaşamayı tercih edenlerle dolu etrafımız.

Ders alıyoruz, öğreniyoruz, büyüyoruz, yaşlanıyoruz. Ömrümüzün kısa olduğuna dair binlerce örneklerle dolu bir toplumda başaramadığımız tek şey yeniden demek, diyebilmek. Peki kendimize neden bunu yapıyoruz? Bazen tek kelime o kadar güzel anılara ve yaşantılara temel oluyor ki belki de lazım olan tek güç, tek umut, tek yaşama sevinci.

Evsiz hissetmemeli insan. Evsiz ve kaybedecek hiçbir şeyi olmayan insanlardan korkun. Konumuzdaki ev dört duvar değil. Sevgi olan ev, liman olan ev, huzur olan ev, yalnız hissedilmeyen güçlü hissedilen ev. Bazen bir kedinin bakışı, bazen bir köpeğin kuyruğunu sallaması, bazen diktiğiniz bir fidanın ilk yeşil tomurcuğu, bazen duymak istediğiniz kişinin kulağınıza fısıldadığı “Gülüşün çok güzel” ev. Bazen annenizin, babanızın, kardeşinizin, sevdiğiniz insanın kokusu ev. Bazen yanlışlarınızla bile sizi kabul eden, sizi siz olduğunuz için seven bir kavram, bazen size surat asıp ardından sımsıkı sarılan, asla sizden vazgeçmeyeceğini bildiğiniz metafor ev.

Feragat edecek bir şeyiniz kalmadığında yeniden deyin, pes edecek kadar güçsüz hissettiğinizde, ağlayamayacak kadar üzüldüğünüzde, yorgunum demek yerine, tüm kötülüklere, sevgisizliklere, başarısızlıklara, solan çiçeklere, evsiz hayvanlara, sevgisiz insanlara inat yeniden.